Kiedyś z muzyką można było zapoznawać się poprzez gramofon, następnie przez radio. Kiedy zaczęły się pojawiać teledyski do piosenek, wizualizacja tekstu (ewolucja teledysku bardzo wiele zawdzięcza osobie Michaela Jacksona, który podniósł teledysk do rangi sztuki filmowej) zaczęłą dodawać mu znaczeń. Dziś - przy pomocy teledysków interaktywnych - możemy sami tworzyć muzyczno-filmowe światy.
Na zajęciach zapoznaliśmy się z teledyskiem zespołu Arcade Wire do piosenki "We used to wait". Utwór pochodzi z płyty "The Suburbs" (czyli "Przedmieścia") i opowiada dorastaniu na obrzeżach miasta. Przy pomocy teledysku każdy z nas może przenieść się w sentymentalną podróż do miejsca, w którym wyrósł (a wszystko to możliwe dzięki Google Earth). Zapraszamy i Was do tego bardzo ciekawego doświadczenia. TUTAJ (Należy wpisać w ramkę nazwę swojej miejscowości i ewentualnie odblokować AdBlocka).
Jest to bardzo ciekawy, zachwycający
film o dziewczynce posiadającej nadludzką inteligencję, Matyldzie. Była córką
pana Wormwooda - oszusta zajmującego się sprzedażą ”nowiutkich” samochodów i
pani Wormwood, która nie widziała nic oprócz czubka swojego nosa. Miała także niemiłego,
dokuczliwego brata Michaela.
Życie małej składało się głównie z
chodzenia do biblioteki i z czytania książek. Lecz w końcu Matylda poszła do
szkoły pani Trunchbull. Kobiety nie znającej litości, nie tylko dla dzieci.
Mówiła „weź kij i dzieci bij”. Film miał zdecydowanie komediowy charakter, ale
w tym filmie można było nie tylko się pośmiać, lecz także wzruszyć i
zdenerwować. Były momenty trzymające w napięciu, ale także pogodne.
Myślę, że film był bardzo ciekawy, a
aktorzy niesłychanie dobrze wcielali się, nie tylko w dobre radosne postacie,
ale też w złe i ostre. Przyjemnie
oglądało się tak dobrze zrobiony film.
Ponieważ obraz i słowo są tworzywem filmu, postanowiliśmy wykorzystać serię przypadkowych zdjęć, powycinanych z różnych gazet i stworzyć z nich opowieść. To były zdecydowanie jedne z najzabawniejszych zajęć.
Nie, gdzie tam, nie jesteśmy samotni. Ale nowy rok szkolny w Klubie Filmowym rozpoczęliśmy od rozmowy na temat samotności w filmie. I obejrzeliśmy film Piotra Szczepanowicza pod tytułem "Dróżnik" - świetną, krótkometrażową animację, w której nie pada ani jedno słowo, ale jest taka moc obrazu - koloru, dźwięku i lekko rozmazanej kreski, że natychmiast omówiliśmy temat i każdy z nas narysował komiks na podstawie własnego (jeszcze niezrealizowanego, ale kto wie?) filmu o samotności.
Zaczynamy rok szkolny "wycieczką klubową". Tym razem udaliśmy się do siedziby Telewizji Polskiej przy ulicy Woronicza w Warszawie. Pierwsze, co rzuciło nam się w oczy, to oszałamiająca architektura:
Po drugie - udało nam się (co prawda w przedziwnie ekspresowym tempie) zobaczyć od kuchnie telewizyjne studia, w których między innymi przygotowuje się programy "Jaka to melodia?" oraz "Pytanie na śniadanie". Ku naszemu zdumieniu okazała się, że studia są malutkie, ciemne i w niczym nie przypominają tych, które oglądamy na ekranach naszych domowych telewizorów.
Najciekawiej było chyba w telewizyjnym magazynie rzeczy wszelakich.
Fascynujący świat polskiej animacji. To była niezapomniana wyprawa w świat wyobraźni. Pani Fiołek łzy kręciły się ze wzruszenia, a dzieciaki na wyciągnięcie ręki miały arcydzieła rodzimej sztuki filmowej. Tu powstawał "Mis uszatek" i "Colargol", "przygody kota Filemona" i Zaczarowany ołówek". A z nowszych? Na przykład genialny "Piotruś i wilk". Polecamy wizytę w tym miejscu przy okazji pobytu w Łodzi.
Nasz Klub Filmowy nawiązał współpracę z lokalnym kinem - Kinie za Rogiem. Byliśmy tam na dwóch filmach - jeden był polskim dokumentem na temat powstania państwa polskiego (dokument wzorowany na filmach amerykańskich z kanału Discovery Historia - w sumie powstało ich 6 na zamówienie TVP Historia na 1050 -lecie Chrztu Polski) pt.: "Wyspa władców", a drugi....drugi był rarytasem. Udało nam się zobaczyć klasyka - "Światła wielkiego miasta" Charliego Chaplina z 1931r.
Okazało się, że Chaplin jest ciągle tak samo zabawny, że śmieszy kolejne pokolenia. To jeden z dowodów geniuszu najlepszego aktora kina niemego i jednego z najlepszych twórców kina w historii. Film opowiada historię biednego włóczęgi, który zakochuje się w równie ubogiej niewidomej kwiaciarce. Liczne sceny komediowe zamieniają rzewną opowieść w ciąg gagów, na których zaśmiewać się można do łez. Czysta rozrywka najwyższych lotów. Bardzo nam się Chaplin podobał.
Odbyliśmy także w Kinie za Rogiem lekcję na temat kina niemego, którą poprowadził dla nas pan Daniel Staniak z Teresińskiego Ośrodka Kultury, za co bardzo, bardzo dziękujemy.
Dawno nas nie było! Utknęliśmy na przygotowywaniu plakatów filmowych, które Wam niebawem pokażemy, obejrzeliśmy też w tak zwanym międzyczasie polski film z 1990r. pt.: "Mów mi Rockefeller".
Film opowiada historię rodziny Malinowskich. Rodzice wyjeżdżają do pracy do Arabii Saudyjskiej, niania, która w tym czasie ma się zająć trójką dzieci, okazuje się złodziejką. Okrada mieszkanie i znika. Cała trójka postanawia radzić sobie sama.
Film jest świetną komedią, pokazuje, jak wartościową cechą jest pomysłowość. Stąd też tytuł - Rockefeller to nazwisko znanego amerykańskiego miliardera, który dorobił się fortuny na ropie naftowej, choć zaczynał bardzo skromnie. Dzieci Malinowskich rozpoczynają i z sukcesem kończą kilka biznesów - od handlu śrubkami po fabrykę piłek pingpongowych.
Obraz wyreżyserował Waldemar Szarek, a w rolach głównych obsadzono m.in.: Artura Pontka i Kamila Gewartowskiego. Film łączy w sobie kilka gatunków - i kryminał, i komedię, i film przygodowy. Jest to też satyra na polską rzeczywistość. (Satyra to dzieło, które ośmiesza, piętnuje). W "Mów mi Rockeffler" ośmieszeni zostali dorośli (są gorsi niż dzieci, kompletnie niezaradni) , szkoła (instytucja, która nie uczy niczego ważnego) oraz niegospodarność (bo okazuje się, że zarobić fortunę jest bardzo łatwo, trzeba tylko chcieć).
Co najbardziej nam się podobało?
- wartka akcja
- komizm
- dobra gra aktorska (poza Małgorzatą Markiewicz, królową jednej miny)
- zdjęcia
- muzyka (Krzesimir Dębski)
A to prawdziwy John Rockefeller, symbol American Dream:
Ostatnimi czasy zatrzymaliśmy się na dłużej przy tzw. Kinie Nowej Przygody (określenie krytyka filmowego Jerzego Płażewskiego). Ten rodzaj kina narodził się pod koniec lat 70., a jego ojcami chrzestnymi zostali Steven Spielberg ( jego "Bliskie spotkania trzeciego stopnia", uznawane za jeden z pierwszych filmów gatunku zostały nakręcone w 1977r.) i George Lucas, autor, co oczywiste, "Gwiezdnych wojen".
Mianem Kina Nowej Przygody zaczęto nazywać filmy z gatunku science fiction, fantasy lub kino przygodowe, ale zupełnie inaczej przygotowane niż dotychczas. Po pierwsze akcja w tym filmach jest naprawdę wartka - przygoda goni przygodę, bohater nie ma chwili wytchnienia od napisów początkowych do końcowych (wystarczy wspomnieć "Indianę Jonesa" - zresztą fragment "Poszukiwaczy zaginionej arki" widzieliśmy na zajęciach). Po drugie po raz pierwszy w historii kina efekty specjalne wysunęły się na czoło peletonu, jeśli chodzi o język filmowy, i choć dziś filmy sprzed 30 lat nie powalają już na kolana jak te dzisiejsze obrabiane w setkach programów komputerowych, to i tak robią niezłe wrażenie. Po trzecie - z założenia było to kino czysto rozrywkowe, komercyjne, zatem miało szeroki krąg odbiorów. Pozbyto się scen przemocy i scen dla dorosłych, na Kino Nowej Przygody można było wybrać się całą rodziną.
Na zajęciach obejrzeliśmy jeden z najdoskonalszych filmów w obrębie gatunku, film będący ukłonem w stronę młodego widza, czyli "The Goonies". Opowiada on o grupce przyjaciół, którzy znajdują na strychu mapę prawdziwego pirata sprzed wieków, ruszają zatem według napisanych na niej wskazówek po skarb. W ślad za nimi udaje się pewna włoska rodzina bandytów, której przewodzi matka-mafioso.
Film jest bardzo zabawny, dzieciaki przeżywają niesamowite przygody, nie brakuje tu ani napięcia, ani humoru. Jest to spełnienie dziecięcego marzenia każdego widza o znalezieniu mapy prowadzącej do skrzyni pełnej złota (w tym wypadku to akurat piracki statek ukryty w podziemnej jaskini). No i paczka przyjaciół z połowy lat 80. (film jest dokładnie z roku 1985) nie ma do dyspozycji internetu, komputera itp. Ma siebie, czas spędzany razem, rozmowy w cztery oczy. I wyobraźnię.
W rolach głównych - ceniony dziś Josh Brolin, Sean Astin, Corey Feldman (jeden z najważniejszych aktorów dziecięcych lat 80.). Reżyserem filmu był Richard Donner, producentem Steven Spielberg, a autorem scenariusza Chris Columbus, znany później jako autor "Kevina samego w domu".
Pomału wprawiamy się w tworzeniu własnych recenzji filmowych. Jesteśmy coraz abrdzioej wybrednymi krytykami filmowymi w końcu. :-)
HARRYPOTTER
Bardzo lubię serię filmów o Harry Potterze,
które wyreżyserował, między innymi, Chris Columbus. Film „Harry Potter i kamień
filozoficzny” jest ciekawy, trzymający w napięciu i strachu.
Główny bohater Harry przeżywa różne
dramatyczne przygody. Jest bardzo odważny i samotny, ponieważ nie ma rodziców.
Zapisując się do szkoły magii zwanej „Hogwart”, zaczyna czuć się silny i waleczny. Przez magię
i bohaterskie czyny pokonuje wielu wrogów.
Wszystkie filmy z serii są bardzo ciekawe i
zachęcające do dalszego oglądania. Przez emocje, które są pokazywane w filmie,
młodzież uwielbia je oglądać. Bardzo lubią kibicować mu i trzymać kciuki w
każdej minucie.
Historia kina nie jest długa, ale niezwykle fascynująca. Bardzo ważny jest na przykład dla niej rok 1908 - już wtedy w Stanach istniało 8000 (tak, osiem tysięcy!!!!) kin sieci Nickelodeon (tak dzisiaj nazywa się studio filmowe, a także kanał telewizyjny z bajkami dla dzieci), pierwszej sieci kin na świecie. Wyglądały tak:
Zaledwie trzy lata później, w 1911r., powstał pierwszy magazyn filmowy "The New Movie", skierowany do fanów X Muzy.
W tym samym roku Carl Laemmle zakłada Universal Studios. Okazało się, że nie mam w naszym Klubie Filmowym osoby, która nie zna logo tej firmy! Zobaczcie, jak ono ewoluowało przez lata:
W 1915r. powstaje bardzo ważna dla kina inna firma - Technicolor, która od 1922r. wprowadza na rynek pierwsze kolorowe filmy. Technika kolorowania kliszy wymyślona przez Technicolor była używana w kinie aż przez 30 lat! Początkowo kolorowano animacje i musicale - później także inne rodzaje filmów.
Najbardziej zapamiętamy chyba jednak rok 1919. To wtedy jeszcze mało znany, zaledwie osiemnastoletni Walt Disney łączy swoje siły z firmą Ub Iwerk i zaczyna historię największego studia animacji na świecie. Do dziś Disney to wiodąca marka w produkcji filmów i programów dla dzieci. Samemu Disneyowi poświecimy osobny wpis. Jesteśmy po seansie jego pierwszego pełnometrażowego filmu rysunkowego z 1939r. (była to "Królewna Śnieżka") i jesteśmy pod wrażnieme artyzmu. Żadnych komputerów nie użyto do zrobienia tego obrazu! Wszystkie rysunki powstawały ręcznie! Dziś już nikt tak nie pracuje.
A oto Walt przy swoim biurku:
Horrory to inny biegun niż filmy animowane dla dzieci. My jeszcze nie możemy ich oglądać, a nasza pani mówiła nam, że niewiele jest tych naprawdę wartościowych. Wierzymy jej na słowo, póki co. ;-) Ale horror jako taki powstał bardzo wcześnie. Widzieliśmy trailer jednego z pierwszych. Był to niemiecki "Nosferatu" F.W. Murnaua. Ludzie w tamtych czasach byli tym filmem przerażeni. My trochę śmialiśmy się, dzisiaj wcale nie wydawał się straszny! UWAGA!!!
"Nosferatu" to rok 1922. Dwa lata później powstaje inne bardzo znane studio filmowe - Metro-Goldwyn-Mayer, którego symbolem jest ten oto lew:
Ciekawostką jest fakt, że Samuel Goldwyn, jeden z założycieli wytwórni, urodził się w Warszawie!
Następnym opowiemy Wam co nieco o kinie nowej przygody. Właśnie przed feriami obejrzeliśmy "Goonies".
Recenzja filmu WALL E autorstwa uczniów klasy IVc uczęszczających na Koło Filmowe.
Tydzień temu oglądaliśmy film animowany "WALL E". To film o robocie, który sprząta świat za nas.
Pewnego dnia na Ziemię została wysłana (na poszukiwanie oznak życia) sonda EVE. I tak zaczyna się niezwykła przygoda dwóch myślących i czujących maszyn, które rozpoczynają batalię o uratowanie życia na naszej planecie. Okazują się o wiele bardziej sympatyczne i pełne emocji niż ludzie.
Ten film powstał w 2008r. w studiu Walta Disneya we współpracy ze studiem PIXAR. Reżyserem i autorem scenariusza był Andrew Stanton.
"WALL E" jest filmem animowanym (animacja w technice 3D), familijnym i science fiction. Wyprodukowano go w Stanach Zjednoczonych.
Pomysł na film i sam film bardzo nam się podobał. Niektóre sceny np.: spotkanie z EVE, wystrzelenie głównego bohatera w kapsule ratunkowej i latanie z EVE w kosmosie były naprawdę fantastycznie
zrobione.
"WALL E" otrzymał Oscara w kategorii najlepszy film animowany w 2009r.
Bardzo nam się ten obraz podobał, chętnie obejrzymy go jeszcze raz i polecamy go innym.
